Pan Młody, jako artysta, lepiej zrozumiał Poetę. Chciałby zaprosić na wesele cały świat. Poeta sprowokował go, aby zaprosił na wesele Chochoła. Para młoda i Poeta zaczęli się śmiać, zwrócili się do Chochoła, aby przyszedł i przyprowadził, kogo chce. Wesele - Akt II - streszczenie. Scena 1. Uzasadnij, że "Wesele" S. Wyspiańskiego można nazwać dramatem społecznym. Ślub Lucjana Rydla – młodopolskiego poety z chłopką – Jadwigą Mikołajczykówną odbył się w 1900r. w Bronowicach pod Krakowem. Małżeństwa inteligencko - chłopskie były mo0dne w dobie Młodej Polski, gdyż modny był prąd tzw. ludomanii, w myśl "Wesele" to dramat realistyczno-symboliczny, niezwykłe dokonanie twórcy, który z "małej sensacji towarzyskiej stworzył dramat narodowy". Wyspiański w dramacie stworzył barwne postaci, które osadził w barwnej scenerii. Zaś dwuplanowa konstrukcja sprawia, że utwór dotyka ważnych problemów polskich. Wesele – jako godna radość z zawartego małżeństwa Wesele – jako godna radość z zawartego małżeństwa Wysłany dnia17 marca 2020 Posted By: Marcin Woelke Categories: o małżeństwie Przyczyną napisania wesela było autentyczne wesele, które miało miejsce listopada 1 roku w bronowicach pod krakowem, w wiejskiej chacie malarza włodzimierza tetmajera, dramat ten uważany jest za jedno z najważniejszych dzieł epoki młodej polski przyniósł on autorowi wielką sławę 5. Czy ostatnia scena Wesela mogłaby być metaforą współczesnej Polski? Uzasadnij odpowiedz 2.Wesele - jako dramat symboliczny - gotowe wypracowanie - napisał w Język polski: z korków bez korekty ale do szkoły bedzie okej„Wesele" jako dramat symboliczny Żyjący w okresie Młodej Polski Stanisław Wyspiański napisał dramat pt. „Wesele". Jak przeszłość kształtuje relacje między inteligencją, a chłopami w "Weselu" S. Wyspiańskiego. Stanisław Wyspiański napisał dramat pt. "Wesele" opierając się na autentycznym weselu artysty, inteligenta Lucjana Rydla z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną. W dramacie tym są ukazane, może trochę wyolbrzymione stosunki Wesele Stanisława Wyspiańskiego to dramat narodowy, który zliczyć możemy do miana dramatów młodopolskich. Porusza on problematykę mitów narodowych, stosunku chłopów i inteligentów do siebie nawzajem oraz możliwości Polaków do tworzenia własnej przyszłości. Awangardową wersję scen z „Wesela” pokazał Miron Białoszewski w Teatrze Osobnym w 1961 r. „Wesele” Adama Hanuszkiewicza w Teatrze Powszechnym (1963) rozgrywało się w szopce z Strona w bazie e-teatr.pl. Zygmunt Vogel, Teatr Narodowy na placu Krasińskich w Warszawie, ok. 1791. Budynek Teatru Narodowego na placu Krasińskich w 1873 (rozebrany w 1884) Teatr Narodowy – najstarszy istniejący do dziś teatr w Polsce, założony w 1765 w Warszawie przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego . z3Xa. O narodowym charakterze dramatu świadczą przede wszystkim jego tematyka i liczne nawiązania do polskiej literatury romantycznej. Zasadnicza problematyka skupia się wokół sprawy narodowej, konieczności zerwania przez z Polaków z biernością i zgodą na niewolę. Całość ma wymowę patriotyczną, choć wiele narodowych mitów zostaje tu obalonych. Tematykę narodową zapowiada autor już w didaskaliach. Opisując wnętrze izby, wskazuje na wiszące tam obrazy – „Wernyhora” i „Kościuszko pod Racławicami” – symbole pojednania, wspólnej chłopsko-szlacheckiej sprawy. Symbole, które okażą się jednak puste. Tytułowe wesele jest tylko pretekstem do dokonania oceny polskiego społeczeństwa. Wspólne spotkanie chłopów i inteligencji stało się okazją do ukazania ich wzajemnych relacji. Dokonując oceny, autor okazał się uważnym i obiektywnym obserwatorem. Zwrócił uwagę na różnice dzielące obie grupy, na wzajemną niechęć i nieufność. Winą za taki stan rzeczy obarczył przede wszystkim wyższe warstwy, które powinny dążyć do pojednania i zjednoczenia sił w walce o dobro ojczyzny. Inteligenci mają poczucie wyższości, nie traktują chłopów jak pełnoprawnych obywateli, nie dostrzegają ich potencjału i gotowości do walki. Nie bez znaczenia jest fakt, że ocena społeczeństwa dotyczy przede wszystkim stosunku poszczególnych grup do sprawy narodowej. W pamięci chłopów i szlachty nadal żywe są dawne krzywdy: wyzysk i niewola chłopów, ale też rabacja galicyjska, kiedy to chłopi podburzeni przez Austriaków powstali przeciwko swoim panom i wymordowali ich niemal tysiąc. Obecna zgoda między klasami jest pozorna i powierzchowna. Ślub inteligenta z chłopką niczego nie zmienia w ich wzajemnych relacjach, uwypukla tylko różnice światopoglądowe. Fascynacja wsią to przejaw mody, kolejna próba oderwania się młodopolskiej inteligencji od szarości własnej egzystencji. O narodowym charakterze utworu świadczą też nawiązania do dzieł romantyków i przywołanie ważnych symbolicznych postaci. Z tego względu „Wesele” określane jest również jako dramat neoromantyczny, ponieważ sięga do tematyki narodowej i podobnych środków wyrazu. Autor wprowadza elementy fantastyki, folkloru, posługuje się symbolami, tworzy nastrój niesamowitości, przedstawia wydarzenia o doniosłym dla Polaków znaczeniu. Wśród tzw. osób dramatu pojawia się Wernyhora, bohater zapożyczony ze „Snu srebrnego Salomei” Słowackiego. Stary lirnik wspomina tragiczną historię Polski i przynosi nadzieję na wyzwolenie. Z kolei Hetman przywołuje skojarzenia z Widmem z II części „Dziadów” – okrutnym panem, bezlitosnym dla swych chłopów. Za jego sprawą przywołane zostają krzywdy, jakich przez wieki doświadczali chłopi. Kończąc utwór symbolicznym chocholim tańcem, stawia się Wyspiański obok romantycznych wieszczów – staje się wizjonerem przepowiadającym przyszłe losy ojczyzny. W strukturze dramatu jego charakter narodowy najwyraźniej zaznacza się w trzecim akcie. Kończy się wówczas weselna zabawa, powoli wstaje świt, cichnie muzyka. W pełnym napięcia oczekiwaniu ważą się losy narodu. Jednak zamiast Wernyhory i Archanioła pojawia się Jasiek bez złotego rogu. Szansa zostaje zaprzepaszczona, naród pogrąża się w marazmie. Polecamy również: Wesele - plan wydarzeń 1. Czepiec prowadzi z Dziennikarzem dyskusję na temat polityki 2. Zosia i Haneczka proszą do tańca drużbów 3. Pan młody wyznaje żonie miłość 4. Poeta prawi komplementy Marynie. Więcej » Geneza Wesela W 1900 roku Stanisław Wyspiański gościł na weselu swojego bliskiego znajomego – Lucjana Rydla. Więcej » Wesele - opracowanie (czas i miejsce akcji i motywy) „Wesele” odnosi się do wielu mitów narodowych, jednym z nich jest romantyczna idea poezji jako mocy mogącej wzbudzić uśpionego ducha narodu. W Młodej Polsce taka jej funkcja okazuje się nieaktualna, gdyż poezja nabrała zupełnie nowego znaczenia. Więcej » Wesele - charakterystyka postaci Pan Młody - pierwowzór postaci: Lucjan Rydel; młody inteligent, który decyduje się na ślub z „dziewczyną z ludu”. Więcej » Wesele - problematyka „Wesele” to wielki dramat narodowy. Wyspiańskiemu udało się dokonać trafnej analizy mentalności polskiego społeczeństwa, obalić narodowe mity i postawić pytania o przyszłość ojczyzny. Więcej » Zobacz również Wesele - plan wydarzeń Więcej Geneza Wesela Więcej Wesele - opracowanie (czas i miejsce akcji i motywy) Więcej Wesele - charakterystyka postaci Więcej Wesele - problematyka Więcej Losowe zadania Głoski dźwięczne i bezdźwięczne 1 Odpowiedz Więcej Wskaż aminokwasy, które ulegają reakcji ksantoproteinowej 0 Odpowiedz Więcej Prędkość kątowa 2 Odpowiedz Więcej Moc czajnika 1 Odpowiedz Więcej Cykl rozwojowy płazińca 0 Odpowiedz Więcej „Wesele” łączy w sobie realizm i fantastykę. Dzięki temu staje się utworem symbolicznym. Wyspiański charakteryzuje polskie społeczeństwo. Pokazuje, czym kierowali się ówcześni przedstawiciele inteligencji i wsi. Symbolicznie przedstawia całe polskie społeczeństwo. W bronowicka chata, jak w soczewce, pokazuje cechy polskiego społeczeństwa. Autor ocenia poszczególne grupy pod kontem gotowości do narodowego zrywu. Cechy i sposób myślenia bohaterów pokazany zostaje w ich rozmowach ze zjawami. Każda z nich coś symbolizuje. Postaci to głównie bohaterowie z polskiej historii. Stańczyk to symbol politycznej mądrości. Rycerz – Zawisza Czarny – świadczy o waleczności Polaków. Hetman to uosobienie narodowej zdrady. Upiór wspomina czasy mordu. Dokonali go chłopi na galicyjskiej szlachcie. Oprócz osób dramatu w „Weselu” występują symboliczne przedmioty i sceny. Dźwięk złotego rogu ma dać sygnał do rozpoczęcia powstania. Jasiek go gubi. Schyla się po czapkę z pawim piórem. Bardziej zajmują go rzeczy materialne, niż narodowe. Inne przedmioty mające znaczenie to kaduceusz czy dzwon Zygmunt. Do scen symbolicznych należy zasłuchanie, chocholi taniec, błędne koło. Pojawiają się one pod koniec dramatu. Symbolizują brak gotowości narodu polskiego na powstanie. Jego bierność. „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego można odczytywać jako dramat symboliczny, neoromantyczny, realistyczną anegdotę bądź jako dramat psychologiczno-fantastyczny. Powszechnie jednak dzieło odczytywano jako dramat narodowy. Wyspiański w sposób mistrzowski skonstruował wieloplanowy i wielowarstwowy utwór, wpisał w jego treść symbole, które umożliwiły mu przedstawienie wizji narodu jako zespołu ludzkiego całkowicie niezdolnego do podjęcia walki narodowowyzwoleńczej. Jednocześnie wskazał winnych za taki stan rzeczy – inteligencję, która powinna wziąć na swoje barki rolę przewodnika narodu. Poruszył ważną ideę zaangażowania do czynu zbrojnego chłopów, doceniając ich patriotyzm i niezmierzone chęci do walki. „Wesele” jest oskarżeniem inteligencji o pielęgnowanie mitów narodowych, bierność i wewnętrzną niemoc, rozbijając przy tym mit racławickiego chłopa oraz mit przywódczej roli samej inteligencji. Rozrachunek z mitami narodowymi wskazują już didaskalia, dzięki którym stworzona została plastyczna wizja przestrzeni scenicznej. Wszystko to, co zacznie dziać się na scenie, jest zgodne z dekoracją, a w szczególności z wizerunkami Matejkowskich obrazów, opiewających dni chwały polskiego narodu. Na obrazie, zawieszonym przez pana domu, można dostrzec postać Wernyhory, który w trakcie akcji dramatu stanie przed Gospodarzem, aby udzielić mu odpowiednich wskazówek do zwołania powstania. Na innym płótnie widnieją kosynierzy „Bitwy pod Racławicami”. W ostatnich scenach dramatu ta sytuacja znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości – przed kaplicą stawiają się wezwani podkrakowscy chłopi z kosami nastawionymi na sztorc. Podobny rodowód, wywiedziony z Matejkowskich dzieł, mają kolejne zjawy: Stańczyka i Hetmana, choć ich wizerunki nie zostały umieszczone na ścianach wiejskiej chaty. Natomiast postać Rycerza jest poetyckim wyobrażeniem Poety, którego pierwowzór, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, był autorem dramatu poetyckiego „Zawisza Czarny”. Upiór Szeli jest materializacją żywej pamięci narodowej i Dziada, który w latach młodości był świadkiem powstania chłopskiego. Zjawy, pojawiające się w dramacie, konkretyzują się plastycznie, wywodząc się z warstw symbolicznych historii, sztuki i poezji, gdzie funkcjonują jako mity. Ich przybycie odsłania prawdę o pozorach i złudzeniach bohaterów dzieła, z którymi prowadzą dialogi. Wraz z nimi upadają kolejne mity, o czym wspomniał Wilhelm Feldmann: „Złoty Róg nie zagrzmiał […]Pany, chłopy, chłopy, pany kręcą się w zaklętym kole – do czynu pokolenie nie jest zdolne. Złoty Róg zgubił się – zginął ideał: z polską szlachtą polski lud”. W taki właśnie sposób upadł mit społeczny – mit narodowy, wyidealizowany od czasów romantyzmu, kiedy to wizja racławickich kosynierów, pod odpowiednim przewodnictwem, miała być głównym czynnikiem sprawczym walki wyzwoleńczej. Żywotność tego mitu niejako potwierdzały obrazy Matejki, zawieszone na ścianach bronowickiej chaty. Wyspiański w „Weselu” dokonał konfrontacji tych mitów z rzeczywistością. Konfrontacja ta zakończyła się kompromitacją. Gospodarz, przedstawiciel inteligencji, nawiedzony przez widmo Wernyhory, nie potrafi dobrze wypełnić powierzonego mu zadania i oddaje złoty róg lekkomyślnemu Jaśkowi, który nie jest do tego odpowiednio przygotowany. Dramat obnaża bezlitośnie pustkę psychiczną i ideową środowiska z miasta. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij