The prostate specific antigen (PSA) is a chemical released by the prostate gland into the blood stream. It has been used as a screening test for prostate cancer to drive the decision on whether to proceed with a diagnostic biopsy to rule out prostate cancer. PSA testing is widely utilized as a screening test for prostate cancer in men. The spit is for one of the home genetic-testing kits I’m sampling. A growing number of these kits (brands such as 23andMe, DNAFit, Thriva, MyHeritage DNA, and Orig3n) promise to unlock the For that reason, a blood test, called a PSA test, is also used as part of prostate screening. PSA is short for prostate-specific antigen. That’s a type of protein that is produced by several types of tissues in the human body, including by the prostate gland. Elevated PSA levels can indicate the presence of cancer. The PSA test measures the level of this protein in the blood. Protein levels are often high among men with prostate cancer but can also be elevated because of inflammation or enlargement of the DDC má širokou nabídku DNA testů a zajišťuje celý proces od odběru vzorků, odborné konzultace, laboratorní analýzy až po asistenci při interpretaci výsledků týmem kvalifikovaných odborníků. Naše laboratoř je mezinárodně certifikovaná organizací ACLASS Accreditation Services (ISO/IEC 17025) a ASCLD/LAB. The PSA blood test checks prostate-specific antigen levels in a person’s blood. High levels of this antigen may indicate that the person has cancer, but it can also be due to other reasons. 2. Test DNA panelového psa múdrosti. Test DNA panelu Wisdom Panel Dog dokáže identifikovať viac ako 350 plemien, typov a odrôd, vďaka čomu je vynikajúcou voľbou pre majiteľov psov zmiešaných plemien. Tento test skúma viac ako 200 genetických stavov a poskytuje podrobnú analýzu zdravia a charakteristík plemena vášho psa. Prostate specific antigen (PSA) is still the most useful tool to select the population requiring prostatebiopsy. The main downsides of PSA are an inadequate sensitivity to be used in screening and a low specificity for cancer detection. So far, a limited value for PSA derivates (velocity, density, f … Interpreting test results. The results of a DNA paternity test show how likely someone is to be the biological father or genetic parent of a child. On a test report, this is often called the probability of paternity. The probability of paternity is generally described as one of two values: 0 or 99.99. If the probability of paternity is 0, the Free prostate-specific antigen (PSA) can be added to previously-submitted PSA screen specimen within 72 hours of performing the total PSA. Specimen must have been shipped frozen. If both free and total PSA results are desired, order PSAFT / Prostate-Specific Antigen (PSA), Total and Free, Serum. b5pW. admin - 22 sierpnia, 2021 Dog DNA Test Buying GuideCo to jest test DNA psa?Krew vs Test DNA wacikaJak działa badanie DNA psa?Korzyści z badań DNA psówThings to Look for in a DNA Testing KitHow Accurate Is This Test?How Much is a DNA Dog Test Kit?How to Swab Your Dog with a DNA Test Dog DNA Test Buying Guide Czy chcesz poznać potencjalne ryzyko rozwoju chorób genetycznych u Twojego psa, stworzyć lepszy plan zdrowotny dla ich przyszłości, czy po prostu lepiej zrozumieć ich osobowość, test DNA może Ci pomóc. Odkrywając, jakiej rasy jest Twój pies, możesz zyskać wgląd w jego genetyczny makijaż, a w rezultacie sprawić, że jego życie będzie zdrowsze i szczęśliwsze. W istocie, badanie DNA psów jest porównywalne do badania DNA ludzi: może powiedzieć Ci wszystko o pochodzeniu i dziedzictwie Twojego psa, a także dostarczyć bardzo cennych informacji na temat zdrowia. I podobnie jak w przypadku ludzi, testy DNA psów – przynajmniej te kompleksowe i bardzo dokładne – mają wysoką cenę. Aby pomóc Ci uzyskać najlepszą ofertę za Twoje pieniądze, przygotowaliśmy ten przewodnik zakupu, w którym omawiamy wszystko, co musisz wiedzieć o testach DNA psów, w tym rzeczy, na które powinieneś zwrócić uwagę przy zakupie zestawu. Co to jest test DNA psa? Test DNA dla psów jest genetycznym testem przesiewowym, który może ujawnić użyteczne informacje na temat makijażu genetycznego psa, historii rodziny, ryzyka rozwoju niektórych chorób, a nawet cech osobowości. Dla rodziców zwierząt ratowniczych i właścicieli kundelków narzędzia te są niezwykle cenne, ponieważ mogą pomóc w stworzeniu lepszego planu zdrowotnego i pomóc w szkoleniu. Ale nawet jeśli Twój pies nie jest rasą skrzyżowaną lub wielorasową, ale czystą, nadal możesz skorzystać z badań genetycznych. Szczegółowy test DNA zwierzęcia może wykazać, czy Twój pies ma genetyczne predyspozycje do pewnych chorób zdrowotnych i zaoferować Ci sposób reagowania na czas i poszukiwania leczenia, ponieważ będziesz w stanie rozpoznać wczesne oznaki. Testy te są doskonałym sposobem na poznanie również Twojego psa, a dokładniej tego, co sprawia, że są one tick. W końcu, rasy, które tworzą biologię Twojego psa odgrywają istotną rolę w tym, kim są, w tym ich wygląd, zachowanie i zdrowie. Chociaż niektórzy ludzie mogą powiedzieć, że testy DNA dla psów są tak naprawdę wszystkim, co dotyczy właścicieli i zaspokojenia ich ciekawości na temat ich zwierząt, nie da się ukryć, że są one czymś więcej (chociaż, aby być uczciwym, pomagają również zaspokoić naszą ciekawość!). Zestawy DNA dla psów są przede wszystkim użyteczne – odkrywając rasy, które tworzą biologię Twojego psa, będziesz w stanie leczyć go lepiej, karmić go zdrowiej, a nawet zapobiegać pewnym problemom zdrowotnym. Krew vs Test DNA wacika Wspominaliśmy, że testowanie ras psów jest podobne do testowania ludzkiego DNA. Oba testy dostarczają informacji na temat przodków, a wiele z nich oferuje również wgląd w zdrowie i ryzyko rozwoju niektórych chorób. Podobnie, oba testy mogą być wykonane poprzez próbki krwi lub wymaz z policzka. Ale który z nich jest lepszy? Nic dziwnego, że wyniki zarówno z wymazu, jak i próbki krwi są dokładnie takie same. Jedyna różnica? Jak próbki są pobierane i przetwarzane. Wymazy z policzka: szybkie i łatwe, próbka z wymazu wymaga pobrania wymazu z wewnętrznej strony policzka Twojego psa i wysłania go pocztą. Nieinwazyjna i prosta, jest to preferowana metoda pobierania psiego DNA, ponieważ jest wygodna zarówno dla zwierzęcia, jak i dla właściciela. W przeciwieństwie do próbki krwi, która musi być wykonana w gabinecie weterynaryjnym, wacik może być pobrany w zaciszu własnego domu. Po stronie negatywów, jeśli nie jesteś ostrożny przy wyborze wiarygodnego testu DNA, możesz skończyć z niedokładnymi wynikami. Próbki krwi: pobierane przez wprowadzenie igły do żyły Twojego szczeniaka i pobranie krwi, próbka krwi jest, nie trzeba dodawać, dość niewygodna dla większości psów. Biorąc pod uwagę, że wyniki są prawie takie same jak te uzyskane z wymazu z policzka, ta metoda pobierania DNA nie jest popularna wśród rodziców zwierząt. To powiedziawszy, badania krwi dają większe ilości DNA, co – przynajmniej w teorii – powinno uczynić je bardziej dokładnymi niż wymazy. Jak działa badanie DNA psa? Czy zdecydujesz się na wymaz czy próbkę krwi, proces analizy DNA jest taki sam: laboratorium wyodrębnia DNA z próbki, a następnie genotypuje je. Oznacza to, że markery genetyczne znalezione w próbce zostaną porównane z markerami innych psów w bazie danych, z której korzysta laboratorium. Aby być bardziej precyzyjnym, ponieważ genom psa zawiera około 2,5 miliarda bloków DNA – znanych również jako nukleotydy – badacze skupią się tylko na niektórych z tych genów, a raczej na powtarzających się sekwencjach DNA zwanych SNP, które tworzą sygnatury charakterystyczne dla różnych ras. Dlatego tak ważne jest, aby wybierać laboratoria, które pracują z dużymi bazami danych – im większa baza danych, tym więcej SNP pochodzących od przedstawicieli czystej krwi każdej rasy, które badacze mogą porównać z SNP Twojego psa. W istocie, im większa baza danych, tym bardziej prawdopodobne jest, że wyniki będą bardzo dokładne. Korzyści z badań DNA psów Może być wiele powodów, dla których ludzie chcieliby mieć swoje zwierzęta przetestowane DNA. Istnieje wiele informacji, które można uzyskać po prostu patrząc na unikalny układ i sekwencjonowanie kwasów nukleinowych w DNA każdego organizmu. Zbadanie DNA naszych psów daje nam możliwość lepszej opieki nad nimi. Na tym w zasadzie polega istota takich badań. Oto niektóre z bardziej popularnych korzyści płynących z badania DNA psów. Ujawnia zagrożenia dla zdrowia, do których Twoje zwierzę może być genetycznie predysponowane Jednym z najważniejszych powodów, dla których właściciele psów decydują się na badanie DNA swoich pupili, jest możliwość poznania różnych chorób, do których ich ukochane zwierzęta mogą być genetycznie predysponowane. Podczas gdy większość zestawów testów genetycznych dzisiaj tylko spojrzeć na zwierzęcia makijażu rasy, aby dokonać starannych obliczeń w odniesieniu do ryzyka rozwoju danej choroby lub stanu zdrowia w przyszłości, nie są one naprawdę ostateczne. Są one często interpretowane na podstawie analiz wykonanych w oparciu o porównanie i porównanie składu rasowego psa z istniejącymi i znanymi warunkami zdrowotnymi dla tej rasy. Wykorzystując statystyki wnioskowania, naukowcy mogą następnie wywnioskować procent szans, że dany stan zdrowia może pojawić się w przyszłości. Niestety, są to tylko bardzo wykształcone przypuszczenia lub inferencje. Więcej zaawansowanych zestawów, z drugiej strony, zatrudniają różne testy, które próbują sprawdzić dla konkretnych mutacji genetycznych. Na przykład, obecnie wiadomo, że postępujący zanik siatkówki jest w rzeczywistości bardzo powszechną anomalią genetyczną, która dotyka ponad sto ras psów. Wykazano jednak również, że niektóre rasy są bardziej podatne na tę mutację genetyczną. Innym przykładem jest wadliwy gen oporności wielolekowej, który został uznany za powszechny u collie i owczarków. Pomaga w opracowaniu lepszego programu zdrowotnego dla Twojego zwierzaka Dostarczając Ci dokładny raport na temat tego, jakie mutacje genetyczne mogą być obecne u Twojego zwierzaka, zestawy DNA dla psów mogą pomóc Ci w dokonaniu niezbędnych przygotowań i ustaleń z lekarzem weterynarii dotyczących opieki nad Twoim pupilem. Co ważniejsze, informacje te dają Ci również więcej niż wystarczająco dużo powodów, aby dostosować swój program zdrowotny dla Twojego zwierzęcia. Możesz wykorzystać proste parametry, takie jak przewidywana waga dorosłego psa, aby opracować bardziej rozsądną dietę dla Twojego zwierzęcia, zapobiegającą otyłości i zaburzeniom metabolicznym, takim jak cukrzyca. W ten sposób, będziesz w stanie zapewnić bardziej pożywny, dobrze zbilansowany program posiłków dla swojego zwierzęcia i taki, który jest naprawdę odpowiedni dla ich genetycznego makijażu. Od teraz rozumiesz, do jakich chorób lub warunków zdrowotnych Twój pies może być predysponowany, możesz podjąć niezbędne kroki, aby zapobiec wystąpieniu takich warunków. Na przykład, jeśli wiesz, że Twój pies jest genetycznie predysponowany do rozwoju dysplazji stawów biodrowych lub nawet zapalenia stawów, możesz spróbować obejść tę predyspozycję, podając swojemu psu odpowiednie suplementy na stawy. Suplementy te mogą, ale nie muszą, zapobiegać w pełni rozwojowi takich schorzeń, jednak badania wykazują, że suplementacja może pomóc w zmniejszeniu lub zminimalizowaniu wpływu tych schorzeń na ogólną jakość życia psa. W każdym razie, suplementy takie jak chondroityna, glukozamina, kwas hialuronowy i MSM powinny wzmocnić stawy Twojego zwierzęcia, minimalizując skutki dysplazji stawów biodrowych, zapalenia stawów i innych podobnych schorzeń. Możesz wykorzystać te same informacje genetyczne, aby opracować kompleksowy plan dla zdrowia jamy ustnej lub zębów Twojego psa, jak również integralności systemu odpornościowego i zdrowia skóry sierści. Chodzi o to, że kiedy jesteś uzbrojony w unikalne zrozumienie fundamentalnego składu Twojego psa, możesz stworzyć lepsze i bardziej odpowiedzialne plany opieki nad nim. Pomoc w planowaniu bardziej efektywnych programów szkoleniowych Świadomość genetycznego pochodzenia Twojego psa da Ci możliwość stworzenia dla niego bardziej efektywnych programów szkoleniowych. Wiedza o tym, jakie rasy znajdują się w rodowodzie Twojego pupila, pomoże Ci zrozumieć niektóre z ich bardziej osobliwych zachowań, co powinno przydać się również przy opracowywaniu bardziej skutecznych programów szkoleniowych w zakresie posłuszeństwa. Related Post: Dog Training Books Things to Look for in a DNA Testing Kit Istnieje mnóstwo zestawów DNA psów na rynku dzisiaj. Niektóre z nich są bardzo wszechstronne i dokładne, podczas gdy inne są bardziej ograniczone, zapewniając Ci podstawowe informacje na temat pochodzenia Twojego zwierzaka. Tak czy inaczej, konieczne jest, abyś szukał następujących rzeczy podczas zakupów zestawu do badań DNA. Dokładność Po pierwsze i najważniejsze, szukaj dokładnych testów. Wszystko pomiędzy 95-99% jest uważany za dobry, choć nieco niższy procent niż to jest dopuszczalne, jak również. Co jest ważne, to wybór testów, które wykorzystują duże bazy danych, ponieważ mają więcej informacji do pracy. Im większa baza danych, tym dokładniejsze będą wyniki. Ważność Ważność testu również ma duże znaczenie. Możesz uzyskać wynik, którego chcesz lub oczekujesz, ale czy proces dochodzenia do tego wyniku jest wystarczająco miarodajny? Jeśli wierzysz, że wynik jest rezultatem solidnego procesu, wtedy test jest ważny. Jednakże, jeśli masz wątpliwości co do wyniku z oczywistych powodów, to coś może być nie tak. Niestety, jest to dość trudne do zmierzenia i ustalenia. Jako takie, zalecamy przyjrzenie się wiarygodności i rzetelności firmy, która produkuje zestaw testowy, aby zorientować się, czy wyniki są ważne, czy nie. Szukaj marek, które współpracują z autorytatywnymi organizacjami. Pokrycie Te testy nie są tanie. W związku z tym, skoro już płacisz, równie dobrze możesz zażądać najbardziej kompleksowego raportu na temat genetycznego pochodzenia i zdrowia Twojego psa. Niektóre zestawy obejmują jedynie procentowy udział rasy, podczas gdy inne posuwają się aż do dostarczenia Ci pełnego profilu ryzyka zdrowotnego, w tym przewidywanego zakresu wagi dorosłego psa. W każdym przypadku, im więcej informacji otrzymasz, tym lepsze będzie Twoje zrozumienie swojego zwierzęcia. Szybkość dostarczenia wyników Niektóre firmy mogą dostarczyć wyniki badań w ciągu 2 do 3 tygodni, podczas gdy inne mogą zająć więcej czasu, nawet do miesiąca. Chociaż zrozumiałe jest, że chcesz zobaczyć wyniki tak szybko, jak to możliwe, radzimy nie opierać decyzji o zakupie na tym, jak szybko firma może dostarczyć wyniki (na przykład, DNA mojego psa trwa tylko 2 tygodnie, ale nie jest kompleksowe). Po tym wszystkim, dokładność wyników jest tym, co naprawdę się liczy, a nie jak szybko podróżują do Ciebie. How Accurate Is This Test? To całkowicie zależy od firmy, która wykonuje testy DNA. Jak wspomniano, jeśli firma korzysta z dużej bazy danych ras i może zagwarantować 95-99% dokładności dla swoich wyników, test będzie rzeczywiście bardzo dokładny. Należy pamiętać, że żaden test nie może być w 100% dokładny – trzeba po prostu zrobić trochę miejsca na ludzki błąd. Ale jeśli chodzi o określenie genetycznych warunków zdrowotnych, wyniki są zazwyczaj bardzo dokładne i ważne, ponieważ naukowcy szukają konkretnych genów związanych z chorobami. How Much is a DNA Dog Test Kit? Cena zestawów DNA psów różni się znacznie, podobnie jak dokładność ich wyników. Dzisiaj, można łatwo znaleźć test w cenie tak niskie, jak 60 dolarów i tak wysokie, jak 200 dolarów. Chociaż prawdą jest, że często cena nie gwarantuje jakości, jeśli chodzi o badania DNA, cena ma znaczenie. Zazwyczaj droższe testy oferują bardziej dokładne i kompleksowe wyniki. How to Swab Your Dog with a DNA Test Pobieranie próbki tkanki psa do badań genetycznych jest całkiem proste. Oto jak to zrobić: Po pierwsze, obejrzyj jamę ustną swojego psa. Sprawdź, czy między dziąsłami a policzkami Twojego pupila znajdują się cząstki jedzenia lub brud. Jeśli Twój pies dopiero co zjadł posiłek, musisz odczekać co najmniej 2 godziny przed pobraniem wymazu. Przynieś swój zestaw testowy i ostrożnie otwórz opakowanie. Upewnij się, że dokładnie przeczytałeś instrukcje, abyś miał pojęcie, jak postępować. Nie dotykaj włosia wacika, ponieważ może to spowodować późniejsze zanieczyszczenie próbki. Przyłóż włosie wacika mocno do wewnętrznej powierzchni policzka Twojego zwierzęcia. W zależności od zestawu testowego, powinieneś to robić przez około 15 do 30 sekund, aby upewnić się, że uzyskasz wystarczającą ilość komórek do badania. Pozwól próbce DNA wyschnąć w sposób naturalny przez około 5 minut. Ponownie, unikaj dotykania szczeciny. Gdy minie 5 minut, możesz ostrożnie włożyć wacik DNA z powrotem do rękawa do przechowywania. . Dodaj komentarz Linda Boettger1,2 i Diane P. Genereux2 1. Stanford University School of Medicine; 2. Broad Institute of MIT and Harvard W przypadku psów czystej krwi, a czasami nawet mieszańców pierwszego pokolenia, usługi wnioskowania o rasie często po prostu potwierdzają to, co właściciel psa już wie. Niekiedy dostępny jest rodowód, prześledzenie wielu pokoleń przodków czystej krwi i dostarczenie w zasadzie kompletnych informacji o przodkach zwierzęcia. W innych przypadkach, bogate doświadczenie właściciela prowadzi do słusznej intuicji, że tak klapnięte uszy i tak zadarty nos muszą wskazywać na pełne lub prawie pełne pochodzenie beagla. Dla kontrastu, w przypadku zastosowania do badania rodowodu kundla, wnioskowanie na podstawie DNA często przynosi zaskakujące wnioski. Wnioskowanie na podstawie DNA może mieć wielką wartość praktyczną. Może być wykorzystywane do rozstrzygania rodzinnych debat na temat rodowodu ukochanego kundla i może oferować co najmniej perspektywę ochrony zdrowia zwierzęcia. Na przykład, odkrycie, że kundel ma przodków z rasy znanej z wysokiego ryzyka raka może zalecić częstsze badania przesiewowe w kierunku nowotworów. Jak z każdą pojawiającą się metodą, chociaż, wnioskowanie o przodkach nie jest pozbawione wyzwań i niepewności. Tutaj zapewniamy tło potencjalnie przydatne dla tych, którzy rozważają usługę rodowodu lub zmagają się z interpretacją zaskakujących wyników. Rozpoczynamy od omówienia procesów biologicznych, które powodują powstanie fascynujących, złożonych genomów mutków, a następnie przedstawiamy przegląd istniejących podejść, które mają na celu wyodrębnienie tej złożoności genomowej, aby zapewnić wgląd w rodowód rasy. Na zakończenie omawiamy niektóre z wyzwań, które mogą utrudnić wnioskowanie o pochodzeniu i komentujemy, jakiego rodzaju informacje będą wymagane do rozwiązania tych problemów w ciągu najbliższych kilku lat. Co to jest pies czystej krwi? Co to jest kundel? Zbieranie DNA od psaJak stworzyć kundla: Dziedziczenie i wymiana chromosomówWnioskowanie o rodowodzie kundla przez porównanie z genomami referencyjnymi psów czystej krwiDane z nawet niewielkiego ułamka genomu kundla mogą być przydatne do wnioskowania o pochodzeniuJak działa chip genotypowy? Faktory, które mogą podważyć wnioskowanie o przodkachCo dalej? Should I genotype my dog? Co to jest pies czystej krwi? Co to jest kundel? Rysunek 1 Aby dojść do precyzyjnej definicji kundla, warto zastanowić się, jak powstawały pierwsze psy. Dostępne dane wskazują, że początkowo przypadkowe interakcje z ludźmi mogą wyjaśniać ich starożytne pochodzenie (Larson i Fuller, 2014). Przyjmijmy na razie, że niektóre starożytne wilki były nieufne wobec ludzi, a inne czuły się stosunkowo swobodnie. Zgodnie z tą interpretacją, rosnąca dostępność resztek ludzkiego jedzenia wraz z rozwojem populacji ludzkiej mogła stanowić nowe główne źródło pożywienia dla bardziej stadnych wilków. Ostatecznie zwierzęta te utworzyły odrębną populację zwierząt, które wolały żyć w bliskim sąsiedztwie ludzi i raczej kojarzyły się między sobą niż ze swoimi bardziej dzikimi krewnymi. Jeśli, jak jest to wymagane w każdym scenariuszu ewolucyjnym, istniała genetyczna podstawa dla cechy wyróżniającej te dwie początkowe populacje – tutaj byłby to zestaw mutacji, które modulują indywidualny komfort wilka wokół ludzi – wtedy jest możliwe, że dostępność żywności w pobliżu ludzkich populacji wyjaśnia pochodzenie psów od ich dzikich wilczych przodków. Ważne jest, aby zauważyć, że według tego scenariusza psy nie zostały udomowione przez ludzi per se. Zamiast tego, ludzie po prostu stworzyli środowisko, które pozwoliło na samozagładę podgrupy wilków, które przez przypadek były genetycznie predysponowane do bycia choć trochę tolerancyjnymi wobec ludzi. Rysunek 1. Pochodzenie współczesnych ras. Chociaż dokładny czas pozostaje kontrowersyjny, powszechnie uważa się, że psy pojawiły się jako populacja odrębna od przodków wilków w Eurazji między 10 000 a 40 000 lat temu (Larson i Fuller, 2014). Zgodnie z tym scenariuszem, podczas gdy większość wilków nadal była nieufna wobec ludzi i podlegała naturalnej selekcji w środowisku naturalnym, kilka z nich było w stanie tolerować życie w pobliżu ludzi, a być może także korzystać z ich odpadów żywnościowych. Ten podzbiór wilków dał w końcu początek genetycznie odrębnej populacji zwierząt zdolnych do życia w pobliżu ludzi. Konkretne rasy psów powstały znacznie później, a większość z nich ukształtowała się mniej niż 150 lat temu (Larson i in., 2012). Podczas tego procesu psy były hodowane w różnych liniach poprzez selekcję pod kątem określonych cech, takich jak walka, pasterstwo, polowanie lub po prostu bycie dobrym towarzyszem. Powszechnie uważa się, że współczesne rasy psów powstały około 150 lat temu, w epoce wiktoriańskiej – długo po tym, jak psy wywodzą się od swoich wilczych przodków. Takie wnioskowanie wynika z obserwacji, że ludzie tworzą pary kojarzeniowe psów, które dzielą cechy uważane za przydatne do określonych zadań, dając początek odrębnym grupom psów coraz bardziej wzbogaconym o mutacje genetyczne kodujące określone cechy (Larson i in., 2012). Jak w każdym procesie ewolucyjnym, odpowiednie mutacje początkowo powstawały losowo, a następnie były faworyzowane przez hodowlę selektywną. Różne grupy, w tym American Kennel Club i Kennel Club of India, ostatecznie zdefiniowały odrębne rasy, dając początek definicji psa czystej krwi jako takiego, którego cały rodowód jest reprezentowany przez osobniki wpisane do księgi stadnej (“Inherited Defects in Pedigree Dogs. Part 2: Disorders That Are Not Related to Breed Standards”, 2010). W kontekście procesów selektywnej hodowli, które po raz pierwszy ustanowiły, a obecnie utrzymują odrębne rasy, kundel może być zdefiniowany jako pies, którego przodkowie wywodzą się z więcej niż jednej genetycznie odrębnej linii. Celem wnioskowania o przodkach jest zatem wykorzystanie informacji genetycznych pochodzących od kundla do wnioskowania, które rasy psów były obecne wśród jego przodków oraz do wnioskowania o ich względnym wkładzie genetycznym. Zbieranie DNA od psa Rysunek 2 Pierwszym krokiem we wnioskowaniu o przodkach jest pobranie i ekstrakcja DNA do oceny genetycznej. Na szczęście ślina jest doskonałym źródłem DNA – a większość właścicieli uważa, że jest ona dość łatwa do pobrania. Po kilku chwilach spędzonych w jamie ustnej psa, jeden z wymazów dostarczanych przez komercyjne firmy zajmujące się genotypowaniem zazwyczaj pokrywa się dużą ilością komórek. Komórki te są głównie dwojakiego rodzaju: białe krwinki, które są zawieszone w ślinie i pomagają w reakcjach immunologicznych oraz komórki nabłonka, które wyściełają jamę ustną i są zazwyczaj wymieniane co 24 godziny. Po pobraniu komórek, wymaz (Rys. 2A) jest wysyłany do firmy zajmującej się wnioskowaniem o pochodzeniu. Tam błony komórkowe są rozbijane (Rys. 2B) uwalniając jądro komórkowe (Rys. 2C), które zawiera DNA, a następnie uwalniane jest DNA z jądra (Rys. 2D). Białka i inne biomolekuły mogą być następnie wypłukane, dając wysokiej jakości próbkę DNA. Figura 2. Izolacja DNA do wnioskowania o pochodzeniu. W ciągu kilku chwil w jamie ustnej psa, wymaz śliny (A) zbiera wiele komórek nabłonkowych i odpornościowych (B). Następnie, jądra (C) mogą być izolowane z komórek, a następnie lizowane w celu uwolnienia DNA (D), które może być następnie oczyszczone i wykorzystane do genotypowania lub sekwencjonowania. Chociaż proces izolacji DNA z wymazu śliny jest imponująco solidny i może dostarczyć wysokiej jakości DNA zarówno od dużych psów, małych psów, dorosłych, jak i szczeniąt, nie jest pozbawiony tajemnic. Tego lata, na przykład, wraz z kolegami zebraliśmy cotygodniowe próbki śliny od sześciu szczeniąt. Ku naszemu zaskoczeniu, stosunek liczby białych krwinek i komórek nabłonkowych na próbkę śliny był bardzo zróżnicowany u poszczególnych osobników, a także z tygodnia na tydzień. Jeszcze bardziej zaskakujące było to, że jedno szczenię konsekwentnie miało znacznie więcej komórek na próbkę niż jego siostry i bracia. Mamy nadzieję, że w końcu dowiemy się, co może tłumaczyć to dramatyczne zróżnicowanie. Na razie jednak pocieszające jest to, że nawet najmniej wydajne próbki zazwyczaj zawierają wystarczającą ilość DNA do wnioskowania o przodkach. Jak stworzyć kundla: Dziedziczenie i wymiana chromosomów Rysunek 3 W przypadku ludzi i psów matka i ojciec wnoszą niemal równy wkład w genom swojego potomstwa. Genom psa jest podzielony na 38 par autosomów (ludzie mają 22 zestawy) i jedną parę chromosomów płciowych (ludzie też mają jedną parę chromosomów płciowych). Każda z 38 par psich autosomów składa się z jednego chromosomu dostarczonego przez jajo od mamy i jednego dostarczonego przez plemnik od taty. Genom mitochondrium, małego fragmentu DNA, który zawiera wiele genów zaangażowanych w metabolizm, jest zawsze wnoszony przez mamę. Aby wymodelować genetyczne pochodzenie kundla, rozważmy najpierw kojarzenie dwóch psów czystej krwi: samca Labradora retrievera i samicy pudla. Sperma od samca i jajo od samicy, każde niosące jedną kopię każdego chromosomu, łączą się, aby stworzyć mieszankę Labrador-Pudel, która niesie jedną kopię każdego chromosomu wniesionego przez każdego z rodziców. Rysunek 3. Jajo samicy pudla zostaje zapłodnione przez plemnik samca labradora retrievera, tworząc mieszankę labradora i pudla. Dla każdej pary chromosomów, potomstwo ma jedną kopię wniesioną przez matkę (fioletowy) i jedną kopię wniesioną przez ojca (różowy). Uwaga: Dla jasności, tylko jedna z 39 par psich chromosomów jest pokazana na tym i kolejnych rysunkach. Ryc. 4 W kryciu równoległym, samica beagle mama i samiec pug kopulują, dając początek męskiej mieszance pug-beagle. Ryc. 4. Jajo samicy beagle zostaje zapłodnione przez plemnik samca pug, tworząc mieszankę pug-beagle. Dla każdej pary chromosomów, potomstwo ma jedną kopię wniesioną przez matkę (czarny) i jedną kopię wniesioną przez ojca (niebieski). Aby zrozumieć, w jaki sposób kundel zawiera wkłady genetyczne z kilku różnych ras, musimy przejść do następnego pokolenia. Tak jak poprzednio, zarówno mama – tutaj, labradoodle – jak i tata – tutaj, puggle – wnoszą jeden z chromosomów w każdej parze. Jednak zamiast przekazywać te same chromosomy, które sami odziedziczyli, rodzice przekazują chromosomy zrekombinowane, które są połączeniem fragmentów pochodzących od ich własnych rodziców (rysunek 5). W tym przykładzie powstałe szczenię nazwano by kundelkiem, a jego DNA pochodzi od przodków czterech różnych ras. Ryc. 5 Ryc. 5. Jajo samicy labradora-pudla zostaje zapłodnione przez plemnik samca mieszanki pug-beagle, tworząc kundla. Dla każdej pary chromosomów potomstwo dziedziczy jedną kopię chromosomu od matki (fioletowy i różowy) i jedną kopię chromosomu od ojca (czarny i niebieski). W tym kojarzeniu oboje rodzice są sami w sobie rasą mieszaną. Dlatego, gdy Labrador-pudel mix produkuje jaja i pug-beagle mix produkuje spermę, wynikające chromosomy zawierają DNA z więcej niż jednej rasy. Rekombinacja obejmuje sprawiedliwy handel materiału genetycznego między dwoma chromosomami, które tworzą każdą parę. Każde zdarzenie rekombinacji produkuje nową wersję oryginalnego chromosomu, dla którego ogólna ilość materiału genetycznego jest taka sama jak wcześniej, ale jest podzielona inaczej między dwa chromosomy. Należy zauważyć, że rekombinacja jest nieodłącznym elementem produkcji plemników i jajeczek – nawet u czystej krwi beagle’a czy pudla, chromosomy w każdej parze wymieniają się kawałkami. Konsekwencje są jednak najbardziej widoczne, gdy rekombinujące chromosomy mają różne historie. Wnioskowanie o rodowodzie kundla przez porównanie z genomami referencyjnymi psów czystej krwi Wnioskowanie o rodowodzie lokalnym działa przez określenie, która rasa najprawdopodobniej wniosła każdy fragment genomu kundla. Gdy wnioskowanie jest dokonywane dla każdego fragmentu chromosomu, te wnioskowania mogą być zsumowane w celu oszacowania całkowitej frakcji genomu kundla wniesionej przez każdą wnioskowaną rasę. Aby wnioskować o najbardziej prawdopodobnym sprawcy danego fragmentu chromosomu, oczywiście potrzebujemy jakiegoś sposobu na rozróżnienie genetycznego wkładu różnych ras. Na szczęście, podczas gdy większość genomu jest bardzo podobna u wszystkich psów, każda rasa zawiera specyficzne zmiany genetyczne zwane mutacjami, które są albo unikalne dla niej, albo przynajmniej znacznie bardziej powszechne niż u jakiejkolwiek innej rasy. Niektóre z tych mutacji są bezpośrednio związane z cechami danej rasy. Inne po prostu są unikalne lub występują częściej u jednej rasy niż u innych, ale nie mają żadnego znanego związku ze specyficznymi cechami fizycznymi danej rasy. Mutacje obu typów są użyteczne dla wnioskowania o pochodzeniu. Na Rysunkach 3-6, mutacje specyficzne dla poszczególnych ras, przydatne do wnioskowania o rodowodzie rasy, są reprezentowane przez kolor chromosomów. Ryc. 6 Ryc. 6. Wnioskowanie o rodowodzie rasy poprzez porównanie genomu mutta do zestawu genomów referencyjnych. W celu wnioskowania o rodowodzie rasy dla kundla, zestaw genomów referencyjnych rasy (A) jest gromadzony, a następnie porównywany z genomem kundla będącym przedmiotem zainteresowania (B) w celu umożliwienia wnioskowania o rodowodzie dla każdego fragmentu chromosomu oraz oszacowania ogólnego wkładu rodowodowego. Powyższy kundel ma mniej więcej równy udział przodków pug, labrador retriever, pudel i beagle, zgodnie z oczekiwaniami, biorąc pod uwagę, że miał jednego dziadka z każdej z tych czterech różnych ras. Kroki we wnioskowaniu o rodowodzie dla kundla są wtedy: Zebranie zestawu danych genetycznych od psów czystej krwi (Rysunek 6A) Zebranie danych genetycznych od interesującego nas kundla (Rysunek 6B) Porównanie genomu kundla z genomem referencyjnym, dokonanie najlepszych przypuszczeń co do pochodzenia rasy dla każdego fragmentu chromosomu, i zsumuj te fragmenty chromosomów, aby oszacować ogólne pochodzenie rasy (Rysunek 6C) Dane z nawet niewielkiego ułamka genomu kundla mogą być przydatne do wnioskowania o pochodzeniu Genom psa zawiera około miliardów nukleotydów – As, Ts, Cs i Gs, które tworzą DNA. Nie różni się to drastycznie od około 3 miliardów nukleotydów, które składają się na ludzki genom. W idealnym świecie, oczywiście, byłoby to finansowo wykonalne, aby zebrać dane dotyczące sekwencji całego genomu każdego psa. W ciągu ostatnich dwóch dekad zbliżyliśmy się do tego celu. W 2001 roku, kiedy opublikowano pierwszą kompletną sekwencję ludzkiego genomu, sekwencjonowanie każdego z naszych około 3 miliardów nukleotydów kosztowało 2,7 miliarda dolarów. Ogromny spadek kosztów sekwencjonowania umożliwił realizację przedsięwzięć na wielką skalę, takich jak Projekt 1000 Genomów, w ramach którego skatalogowano sekwencje całych genomów ludzi z całego świata. Pomimo tych spadków cen, sekwencjonowanie całego genomu psa tutaj, na Platformie Genomicznej Broad Institute, nadal kosztuje około 1400 dolarów. Cena ta jest z pewnością ogromnym postępem w stosunku do wcześniejszych cen, ale pozostaje znaczna. Na szczęście genotypowanie stanowi tańszą – i wciąż w dużym stopniu informatywną – alternatywę. W przeciwieństwie do sekwencjonowania całego genomu, genotypowanie bada podzbiór nukleotydów w genomie. W przypadku genomu psa, na przykład, najbardziej popularny chip bada około 170 000 mutacji. Rysunek 7 Na początku trudno sobie wyobrazić, jak dane z zaledwie około 0,000068% genomu kundla (170 000 z 2,5 miliarda) mogą zapewnić odpowiednie przybliżenie dla całego genomu. Część odpowiedzi leży w szczegółach procesu rekombinacji, o którym mowa powyżej. W każdym pokoleniu kawałki chromosomów pochodzące od danego przodka stają się coraz mniejsze. Pomimo tych ogólnych spadków długości, fragmenty chromosomów pozostają przez wiele pokoleń duże w stosunku do całego genomu. Dlatego też, z pewnymi ważnymi zastrzeżeniami i uznaniem, że niektóre błędy będą nieuchronnie występować – jest to zazwyczaj rozsądne, aby użyć tożsamości jednego nukleotydu w genomie mutta, aby odgadnąć tożsamość sąsiedniego nukleotydu (Rysunek 7). To podejście, określane mianem imputacji, znacznie poprawiło możliwości stosunkowo taniego wnioskowania o składnikach przodków u psów mieszanych ras. Rysunek 7. Imputacja wykorzystuje informacje o genotypie z niektórych nukleotydów, aby dokonać świadomych przypuszczeń na temat innych. Dla chromosomu utworzonego przez rekombinację DNA z DNA pudla (fioletowy) i Labradora retrievera (różowy), identyfikacja rodowodu rasowego pozycji 1 i 2, które zostały wniesione przez Labradora retrievera, umożliwia prawidłowe odgadnięcie pochodzenia rasowego otaczającego regionu. Dla kontrastu, pozycja 3 znajduje się w pobliżu punktu przerwania pomiędzy fragmentami chromosomu; dane z tego miejsca prowadzą do poprawnego odgadnięcia pochodzenia pozycji na lewo, ale nie na prawo od próbkowanej pozycji. Jak działa chip genotypowy? Chipy genotypowe dla psów zaprojektowane przez firmy takie jak Affymetrix i Illumina są zoptymalizowane do identyfikacji mutacji istotnych dla choroby. W rezultacie tylko podzbiór mutacji, które najprawdopodobniej będą miały znaczenie kliniczne, jest badany dla każdego psa, co pozwala obniżyć koszty. DNA jest bardzo lepką dwuniciową cząsteczką, w której każda nić chce się związać z inną, komplementarną sekwencją. W DNA wszelkiego życia na ziemi, A (adenina) pary z T (tymina), a C (cytozyna) pary z G (guanina). Dlatego też sekwencja DNA “ATCG” przylegałaby do komplementarnej sekwencji “TAGC”. Jednakże, nawet różnica jednej litery (np. “TGGC”) może uniemożliwić związanie się dwóch kawałków DNA ze sobą. Chipy genotypowe wykorzystują tę zasadę selektywnego wiązania w celu określenia, które mutacje są obecne u danego psa. Sondy DNA są zaprojektowane w taki sposób, aby wiązały fragmenty DNA psa zawierające zmutowaną i alternatywnie niezmutowaną formę DNA. Te krótkie sekwencje są przymocowane do górnej części małego szklanego szkiełka powszechnie określanego jako “chip” lub “array” (rysunek 8). Rysunek 8 Rysunek 8. Genotypowanie w celu określenia, jakie mutacje posiada każdy pies. Sondy DNA (krótkie sekwencje komplementarne do interesujących nas mutacji) są obecne w różnych miejscach na matrycy genotypowej. Tutaj ilustrujemy wykrywanie jednej z tysięcy mutacji oznaczanych przez chip. Po dodaniu psiego DNA i pozwoleniu mu na związanie się z DNA na chipie, DNA, które się nie związało jest zmywane. Następnie dodawane są cząsteczki fluorescencyjne, które wiążą się z pozostałym psim DNA. W ten sposób mutacje obecne u psa mogą być zidentyfikowane poprzez wizualizację, które regiony tablicy genotypowej są świecące. Aby zapewnić wiązanie z tymi krótkimi sondami genotypowymi, DNA wyizolowane ze śliny kundla jest najpierw łamane na małe kawałki. Następnie do DNA psa dołącza się substancję chemiczną, która świetnie radzi sobie z przyklejaniem się do cząsteczek fluorescencyjnych, które będą miały decydujące znaczenie dla interpretacji wyników. DNA kundla jest przepłukiwane przez chip i każda nić wiąże się z komplementarną sekwencją sondy. W ten sposób fragmenty DNA kundla znajdują pasującą sondę na chipie genotypowym. Dwie cechy zapewniają specyficzne wiązanie, a tym samym wiarygodne dane. Po pierwsze, sonda genotypowa nie może wiązać DNA mutta pochodzącego z innej części genomu. Po drugie, nie może wiązać zmutowanej formy sekwencji, chyba że pies posiada tę specyficzną mutację (tj. sekwencję “A” przedstawioną powyżej). Niezwiązane DNA jest wypłukiwane ze szkiełka, a na koniec cząsteczki fluorescencyjne są przyłączane do pozostałego DNA, które skutecznie związało sondy. Ponieważ każda sonda została utworzona w określonym miejscu na tablicy, możemy zinterpretować, jakie mutacje ma pies, obserwując, które maleńkie punkty na tablicy świecą. Faktory, które mogą podważyć wnioskowanie o przodkach Pomimo ostatnich postępów, kilka utrzymujących się wyzwań może podważyć wysiłki na rzecz dokładnego wnioskowania o przodkach rasowych u psów mieszanych. Ryc. 9 Ryc. 9. Przodek może być wywnioskowany tylko wtedy, gdy odpowiedni genom jest obecny w zbiorze referencyjnym. W przypadku ras, które są dobrze reprezentowane wśród genomów referencyjnych i dobrze reprezentowane przez matrycę genotypową (na przykład, pudel, pug i Labrador retriever w powyższym scenariuszu) wysiłki w zakresie wnioskowania o przodkach będą zazwyczaj skuteczne w identyfikacji zarówno obecności, jak i przybliżonego procentu DNA pochodzącego od niedawnych przodków tej rasy. Jednakże, dla ras, które nie są dobrze reprezentowane wśród genomów referencyjnych (na przykład, beagle w powyższym scenariuszu), fragmenty chromosomów są często błędnie przypisane do lepiej reprezentowanej rasy (na przykład, basset hound w powyższym scenariuszu), co prowadzi do nieprawidłowej oceny przodków kundla. Podczas gdy niektóre problemy mogą skutkować jedynie niedoszacowaniem procentu przodków kundla, który pochodzi od konkretnej rasy, inne problemy mogą uniemożliwić identyfikację prawidłowej rasy. Najbardziej znaczącym z tych problemów jest brak prawdziwej rasy przodków w referencyjnym zbiorze danych (rys. 9). Ponieważ rodowód rasy jest wnioskowany poprzez porównanie fragmentów DNA kundli z czystymi rasowo psami znanych ras, jeśli rasa jest nieobecna w referencyjnym zbiorze danych, rasa ta po prostu nie może być wykryta, nawet jeśli wniosła bardzo duży ułamek DNA kundla. Ten problem zostanie ostatecznie rozwiązany tylko poprzez włączenie genomów referencyjnych uznanych ras; w międzyczasie, jeśli jesteś zainteresowany wiedzą, czy Twój pies ma przodków z konkretnej rzadkiej rasy, ważne jest, aby upewnić się, że wybrana przez Ciebie firma zajmująca się badaniem przodków rasowych jest w stanie sprawdzić tę rasę. Dla tych, którzy zdecydują się kontynuować wnioskowanie o przodkach, nawet jeśli wiadomo, że interesująca nas rasa jest nieobecna w zestawie referencyjnym, ważne jest, aby pamiętać, że nieobecność tej rasy na liście wnioskowanych przodków nie dostarcza informacji, czy kundel rzeczywiście nie ma tego konkretnego przodka. Mutacje wybrane do genotypowania również określają, które rasowe przodki mogą być dokładnie zidentyfikowane u psa rasy mieszanej. Tablice genotypowe mają tendencję do uwzględniania większej ilości mutacji występujących u wspólnych ras. Oznacza to, że fragmenty chromosomów pochodzące od pudli i owczarków niemieckich mogą być szczególnie łatwe do zidentyfikowania, ponieważ wiele mutacji występujących u tych ras jest oznaczanych na tablicach genotypowych. Podczas gdy wiele mutacji może pomóc w identyfikacji fragmentów DNA rzadkich ras, takich jak nowogwinejskie psy śpiewające lub Skye teriery, niektóre z tych mutacji mogą nie być reprezentowane na szeroko stosowanych tablicach genotypowych, co może utrudnić identyfikację tych ras. Problem ten zostanie ostatecznie rozwiązany poprzez stworzenie referencyjnych zestawów danych rasowych z danymi sekwencyjnymi, które pozwoliłyby na interpretację wielu więcej mutacji i nie byłyby ukierunkowane na wykrywanie przodków z określonych ras. Związek kundla z jego przodkami czystej krwi również wpływa na wiarygodność określania rasy. W szczególności, łatwiej jest zidentyfikować rasę przodka DNA od przodka czystej krwi, który jest bliskim krewnym (takim jak rodzic), ponieważ mutacje od niedawnych przodków będą rezydować w dłuższych odcinkach DNA z bardziej informacyjnymi mutacjami. Na przykład, podczas gdy pierwsza mutacja zaobserwowana na chromosomie kundla może być wspólna zarówno u Labradorów jak i Golden Retrieverów, być może pierwsza, druga i trzecia zaobserwowana mutacja jest widoczna razem tylko u Golden Retrieverów. DNA wnoszone przez przodków z wielu pokoleń wstecz będzie istniało tylko jako krótkie fragmenty chromosomów, z mniejszą ilością mutacji, które pomogą zidentyfikować ich wkład w rodowód kundla, co utrudni wnioskowanie. Problem ten może być złagodzony poprzez wykorzystanie danych z sekwencjonowania zamiast genotypowania, co pozwala na analizę wszystkich mutacji. Jednakże DNA odziedziczone po wielu pokoleniach wstecz może być w tak krótkich odcinkach chromosomowych, że nie będzie zawierało odcinków chromosomowych charakterystycznych dla danej rasy, przez co nie będzie można wykryć udziału rasy w rodowodzie kundla nawet przy użyciu danych z całego genomu (Li i in., 2014). Co dalej? Should I genotype my dog? Jak w przypadku każdej nowej technologii, wnioskowanie o rasie jest ekscytującą możliwością, która wprowadza pewne nierozwiązane wyzwania. Wielu właścicieli psów zaintrygowanych dowiedzeniem się czegoś więcej o pochodzeniu swojego pupila z pewnością doceni możliwość wglądu w to, które rasy przyczyniły się do powstania unikalnej genetyki ich kundla. Możesz nawet zyskać prawo do spekulacji, że doskonała wytrzymałość Twojego psa na dużych wysokościach pochodzi od jego dziadka Lhasa Apso (Li i in., 2014)! Mimo to, zachęcamy właścicieli do zachowania ostrożności i pamiętania, że różnorodne problemy mogą podważyć wiarygodność wnioskowania, jednocześnie pozostając optymistami, że wnioskowanie poprawi się w miarę gromadzenia danych referencyjnych. “Inherited Defects in Pedigree Dogs. Część 2: Zaburzenia, które nie są związane z normami rasowymi.” 2010. The Veterinary Journal 183 (1). Saunders:39-45. Larson, Greger, and Dorian Q. Fuller. 2014. “The Evolution of Animal Domestication.” Annual Review of Ecology, Evolution, and Systematics 45 (1):115-36. Larson, Greger, Elinor K. Karlsson, Angela Perri, Matthew T. Webster, Simon Y. W. Ho, Joris Peters, Peter W. Stahl, et al. 2012. “Rethinking Dog Domestication by Integrating Genetics, Archeology, and Biogeography”. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 109 (23):8878-83. Li, Yan, Dong-Dong Wu, Adam R. Boyko, Guo-Dong Wang, Shi-Fang Wu, David M. Irwin, and Ya-Ping Zhang. 2014. “Population Variation Revealed High-Altitude Adaptation of Tibetan Mastiffs”. Molecular Biology and Evolution 31 (5):1200-1205. . Test zawiera pięć prób, którym poddaje się szczeniaki każde z osobna. Osoba przeprowadzająca test powinna być obca dla szczeniaka, który powinien mieć ukończone 7 tygodni. Osoba przeprowadzająca test powinna być sama w pomieszczeniu, gdzie panuje spokój (konieczny jest brak bodźców zewnętrznych rozpraszających uwagę szczeniaków). W trakcie przeprowadzania testu, należy unikać mówienia. W przypadku, gdy testowane szczenię się załatwi, przed kolejnym, należy posprzątać. Sprawdzanie zainteresowanego socjalnego - W pustym pomieszczeniu zostawiamy szczeniaka na podłodze, oddalamy się, przykucamy, klaszczemy i staramy się go przywołać. -ocena: 1- idzie od razu, wprost, skacze, podgryza – dd 2- idzie od razu, wprost, daję łapę – d 3- idzie wprost, ogon podkulony – s 4- idzie z wahaniem, ogon pokulony – ss 5- nie idzie – i Sprawdzanie zdolności posłuszeństwa – Należy spokojnym krokiem zacząć oddalać się od szczeniaka. Oceniamy jego zdolność do towarzyszenia człowiekowi. Jeżeli nie podąży za człowiekiem, może to świadczyć o dużej niezależności szczeniaka. -ocena: 1- idzie wprost na naszą nogę, podgryza – dd 2- idzie wprost na nogę – d 3- idzie wprost, ogon podkulony – s 4- idzie, waha się – ss 5- nie idzie do nas, idzie w swoją stronę – i Sprawdzenie reakcji na dominację przez przymus – Kładziemy szczenię na podłodze, na plecach, przytrzymujemy przez 30 sekund. -ocena: 1- broni się gwałtownie, gryzie – dd 2- broni się gwałtownie, nie gryzie – d 3- broni się gwałtownie, po chwili uspokaja się – s 4- nie broni się, liże ręce – ss Sprawdzanie reakcji dominacji socjalnej – Głaszczemy leżące szczenię wzdłuż kręgosłupa, od czaszki do nasady ogona. Sytuacja obrazuje fakt akceptacji lub brak akceptacji naszej dominacji. -ocena: 1- skacze, daje łapę, gryzie, warczy – dd 2- skacze, daje łapę – d 3- zwija się, liże ręce – s 4- przewraca się na plecy, liże ręce – ss 5- odchodzi i trzyma się z daleka – i Sprawdzanie reakcji na dominację przez podniesienie – Unosimy szczeniaka rękoma splecionymi pod jego mostkiem, brzuszek spoczywa na dłoniach, łapki zwisają bez podparcia. Trzymamy go w takiej pozycji przez 30 sekund. -ocena: 1- broni się gwałtownie, gryzie, warczy – dd 2- broni się dość zdecydowanie – d 3- broni się, następnie się uspokaja, liże ręce – s 4- nie broni się, liże ręce – ss Interpretacja wyników przeprowadzonego testu: Grupa I – dwa lub więcej ”dd”, przewaga ”d” – Z tego szczeniaka najprawdopodobniej wyrośnie pies agresywny i z tendencjami do dominowania. Nie nadaje się dla osób słabych, starszych, do domów gdzie są dzieci. Wymaga doświadczonego hodowcy. W wychowaniu należy postępować konsekwentnie, nie dążyć do konfrontacji, unikać kar fizycznych. Grupa II – trzy lub więcej ”d” – Pies ze skłonnością do dominacji, szczególnie, gdy się mu na to pozwoli. Wymaga doświadczonego przewodnika, ale wówczas jest dobrym materiałem do szkolenia. Również nie jest wskazany dla dzieci. Grupa III – trzy lub więcej ”s” – To będzie pies zrównoważony. Nie będzie przejawiał zbędnej agresji, nie będzie przesadnie uległy ani przewrażliwiony. Bardzo dobrze przystosuje się do różnych warunków, dobrze zniesie zmiany. Może być utrzymywany przez osoby starsze i w domach gdzie są dzieci. Grupa IV – dwa lub więcej ”ss” – To pies uległy i posłuszny. Jego wychowanie powinno opierać się na pochwałach i uczuciu. Jego agresja może wynikać ze strachu. Grupa V – dwa ”ss” oraz ”i” – Może mieć nieprzewidziane reakcje, gryźć przy karceniu, atakować ze strachu. Jeżeli w testach uzyskał więcej niż dwa ”ss” lub ”i”, nawet najlżejszy uraz może go przestraszyć. Nie nadaje się do kontaktów z dziećmi, potrzebuje bardzo dobrego przewodnika. Jego uległość nie jest w tym przypadku zaletą.